Kollman.nl

Eind april begon de eerste echt lange zero-emission trip met de nieuwe Tesla Model S! Ons einddoel was Figline Valdarno, middenin de Chianti streek in Toscane, Italië. Enkele reis (via Oostenrijk) iets minder dan 1500 kilometer. Een mooie uitdaging dus om dit met een volledig elektrische auto te doen!

Al met al is de rit ons flink meegevallen. In eerste instantie dachten we dat de laadmomenten lange wachttijden zouden opleveren, maar dat blijkt helemaal niet zo te zijn. In een Tesla plan je je rit door in de navigatie je eindbestemming in te voeren. De auto zorgt dan dat je de meest optimale route rijdt langs Tesla Superchargers. Hij berekent ook hoe lang je op elke tussenstop moet laden om de volgende supercharger te bereiken.

Vaak waren laadmomenten van 15 minuten al voldoende, soms zelfs maar 10 minuten. Elke keer reden we dan +/- 200 kilometer verder. Een mooie afstand om te wisselen, wat te eten/drinken, kinderen naar het toilet te laten gaan.

De auto geeft dan via een push-bericht op de telefoon aan dat hij klaar is met laden om de volgende tussenstop te halen. Vaak was dit veel sneller dan wij nodig hadden om naar het toilet te gaan etc..

De heenreis hebben wij er in totaal (inclusief laadmomenten) iets meer dan 16 uur over gedaan. Dat is niet veel langer dan wij zouden doen met een brandstof-auto (ook wel ICE in de volksmond van elektrische auto rijders :-)).

Tot aan de supercharger bij Affi (onderaan het Gardameer) kwamen we nog wel eens 1 of 2 andere Tesla’s tegen bij de supercharger. Daarna hield het op.

Waar onderweg in Duitsland zelfs een Tesla ons enthousiast claxonnerend inhaalde, waren we in Italië duidelijk 1 van de heel weinigen die met een Tesla rondreden. Veel bewonderende blikken van Italianen op de wegen (vaak remmen om naast je te rijden, iedereen helemaal kijken wat voor auto dit nu weer was).

In Duitsland liggen veel Superchargers bij zgn. Raststätte’s, in Oostenrijk liggen ze bij mooiere punten (in Lermoos midden in een mooi ski-dorp) en in Italië liggen ze veelal bij 4 of 5-sterren hotels. Als Tesla-rijder mag je gebruik maken van de faciliteiten van deze hotels, dus altijd schone toiletten, een mooie bar/restaurant om een kop koffie te drinken.

Tijdens de heenreis waren we het er al over eens dat elektrische auto’s goed geschikt zijn voor vakantietrips, de luxe omgeving waar je in terecht komt bij de tussenstops bevestigden dit nog meer. Wij willen niet anders meer dan met een Tesla op vakantie! :-).

Ander voordeel: de Tesla Model S heeft een zee van ruimte, 7 zeer grote weekendtassen in de achterbak, een flinke krat met spullen/eten/etc. in de frunk (ruimte onder de voorklep). Door de grote ruimte dus geen moeite doen om alles kwijt te kunnen, eigenlijk zelfs ruimte over!

Nog een voordeel: auto-pilot! Ofwel… Van de 1500 kilometer ruim 1000 kilometer zelf niet sturen/versnellen/remmen/etc.. Wel alert blijven, maar je komt uitgerust aan op je bestemming!

Nadeel: rijdend op een campingterrein gaat geen één voetganger voor je aan de kant, ze horen je namelijk niet… 🙂

Nadeel: vooraf goed kijken of je op je bestemming kunt laden of dat er een supercharger redelijk dichtbij zit. Wij hadden de op dat moment meest zuidelijke supercharger in Italië dichtbij (Arezzo) maar gelukkig ook een laadpaal op de camping. Deze laadpaal was wel “zeer traag”, bij een lege accu zou de auto 2 dagen moeten laden. Dus een beetje plannen kan geen kwaad.

Totalen: 3250 kilometer, 666 kWh verbruik, gemiddelde verbruik: 205 Wh/km.

We zijn lekker op vakantie met de boot, varen door Noord-Holland. Nu een paar dagen in Purmerend.

Plaatjes zeggen meer, dus:

Eindelijk?! Jawel, ik was afgelopen vrijdag (29 februari) eindelijk weer jarig! De leeftijd 10 komt nu wel erg dichtbij, maar ik heb gelukkig nog 4 jaar uitstel ;-).

Nog meer eindelijk?! De kinderkamer is nu nog verder af. Tot afgelopen vrijdag moest ik nog steeds een paar deuren schilderen, maar deze zijn nu eindelijk ook af. Net op tijd, want de ouders van Ingrid kwamen op bezoek en die willen graag de kamer zien!

Als verjaardagscadeau hebben Ingrid en ik elkaar o.a. een weekend Texel cadeau gedaan. Naast dat dit leuk is voor Utah (lekker rennen op het strand en in de duinen) leek het ons ook leuk om de ouders van Ingrid mee te nemen (kunnen we ze inmaken in een potje Kolonisten).

(meer…)

Van mijn werkgever (Snow B.V.) hadden we nog een bon waarmee een hotel in Parijs te boeken was. Dit weekend hebben we daar dus gebruik van gemaakt samen met Andy (collega bij Snow) en Peggy.

Om het lekker makkelijk te maken, hebben we ervoor gekozen om met het vliegtuig te gaan. Voor Ingrid is dit ook het beste om te doen, de reis is op deze manier flink korter.

Uiteraard moet niet alles vlekkeloos gaan, dus ook al hebben we bij KLM geboekt, vliegen we met Air France…. dus alles met de franse slag :-(. Dit betekent uiteindelijk voor ons dat eerst de vlucht geannuleerd is (Andy hing om 05:30 hierover al aan de lijn), later werd dit gelukkig veranderd. Maar aangekomen in Frankrijk, is onze tas (samen met die van een heel aantal andere passagiers) niet meegekomen in het vliegtuig.

Na een uur wachten in een rij om dit te melden, kon de reis naar Parijs voortgezet worden. Dit ging allemaal voorspoedig, trein- en metrokaartje voor 3 dagen gekocht en binnen 3 kwartier waren we bij ons hotel (Hotel Convention Montparnasse). Dit hotel ligt ideaal, vlak bij een metro-station, dus alles in Parijs is goed te bereiken.

Vrijdagmiddag na wat eten in een lokaal restaurant vertrokken we richting de “Tour Montparnasse”, het hoogste gebouw in Parijs. Hier hadden we (ondanks dat het niet al te helder was) een mooi uitzicht over een groot deel van Parijs.

(meer…)

Afgelopen week hebben we vrij genomen om de boot om te varen naar de nieuwe haven in Maurik.

We hadden twee opties om dit te doen, via de IJssel en dan bij Arnhem de Rijn of juist via de Randmeren en de Vecht. Deze laatste optie hebben we gekozen, zo komen we nog wat leuke plaatsjes tegen en kunnen we zelfs dwars door Nieuwegein varen, ook weer eens wat anders ;-).

Grotere kaart weergeven

Zaterdagmorgen 1 september vertrokken we uit onze vertrouwde haven in Belt-Schutsloot, na afscheid genomen te hebben van onze buren daar. Het was een hele mooie haven, maar helaas… de reistijd is toch echt teveel :-(.

Onze eerste stop was Kampen, een mooie oude hanzestad aan de IJssel met ook een hele mooie haven om te overnachten.

Hierna de IJssel afgezakt tot het Ketelmeer, waar we de Randmeren opdraaiden. Na een paar uur varen, met onderweg entertainment van een powerboat-race (incl. waterskiers!) bereikten we Harderwijk. Hier hadden we nog nooit overnacht, dus dat moest deze keer maar gebeuren. Door de lange tocht hebben we alleen niet veel meer van Harderwijk gezien dan de haven, volgende keer beter dus.

(meer…)

14 Juli waren Ingrid en ik alweer 12 jaar bij elkaar. Die dag was dus het juiste moment om even vrij te nemen en een weekje met de boot naar Friesland te gaan.

Niet alleen voor ons is dit lekker, ook voor Utah is dit goed, nu krijgt hij de hele week de mogelijkheid om te zwemmen. Utah heeft hiervoor sinds kort een zwemvest, niet omdat hij niet kan zwemmen maar vooral omdat daar zo’n handig handvat aanzit, zodat je ‘m weer aan boord kan tillen.

Via de Weerribben, ’t Tjeukemeer, Lemmer, Balk, Sneek en Langweer zijn we weer teruggekomen in onze haven in Belt-Schutsloot. Een week is eigenlijk maar kort, maar het was hard nodig om de “batterij” weer even op te laden.

Het leuke in Balk was, dat we daar de boot hebben aangelegd pal voor de deur van een boerderij waar ik 19 jaar terug een week heb geslapen. Dit was tijdens de zgn. Werkweek Balk met 4 Havo. Wanneer je dan terugdenkt, merk je wel dat je een stuk ouder bent geworden…… 🙁

Wat ons is opgevallen (en eigenlijk is tegengevallen van Nederland) is dat er zo weinig mogelijkheden zijn voor honden om te zwemmen. Alles is afgezet of verboden voor honden. Het vreemde is zelfs dat bijvoorbeeld in Langweer staat dat je hond maar op 1 plek uitgelaten mag worden. Hier moet je dan een zgn. “hondenschepje” meenemen, maar…. nergens prullenbakken te vinden, slecht geregeld dus :-(.

Gelukkig hadden we dus een zwemvest (nu zelfs 2, de eerste is gelijk al gescheurd na 1 dag, fabriekskwaliteit :-() en kunnen we Utah regelmatig vanaf de zijkant of het zwemplateau te water laten. Overigens hadden we voor het zwemplateau een mooie Dogstep gekocht, maar dit werkt niet goed op een boot. Waarschijnlijk werkt dit wel goed in een zwembad waar het water rustig is, maar niet aan een golvend meer of doorvaart waar andere boten steeds langs komen.

Misschien moeten we toch maar gaan denken aan een oplossing dat we Utah optakelen met de davits, wanneer hij volwassen is, zal hij nl. toch te zwaar voor ons worden.

Vandaag vertrekken we. Ik zit dit nu in te tikken op het vliegveld, dus de reis naar Nederland gaat beginnen.

Vanochtend eerst zeer vroeg opgestaan, half 5 ging de wekker en we hadden net nog een paar uur kunnen slapen (beetje lawaaiige buren :-(). Maar daarna ging alles lekker voorspoedig, uitchecken, taxi bestellen (die was er na 10 minuten al) en even rustig ontbijten op het vliegveld. We zijn klaar voor de lange reis, allebei twee heerlijke nekkussentjes gekocht, dus in het vliegtuig kunnen we nog wat slaap inhalen.

Eerste Paasdag zijn we terug, dus allemaal tot dan!

Vandaag moeten we de camper inleveren. Helaas niet al te lekker geslapen, we stonden op een plek waar iemand bedacht om 06:00 uur om met een bulldozer een weg aan te leggen.

We zijn nu in ieder geval vroeg op om de camper binnenin schoon te maken en alles in te pakken. Na een paar uur zijn we klaar en gaan we de laatste 15 kilometer rijden naar Cruise America om de camper in te leveren.

Hierna naar ons hotel en we maken ons klaar om eens te zien wat “Star Trek: The Experience” inhoudt. Na eerst wat gegeten te hebben in Quark’s restaurant op de DS9 promenade (Ingrid at een Photon-torpedo!) en ondervraagd te zijn door Klingons, gingen we op weg. Na een keer bijna te zijn ge-assimileerd door de Borg en een gevecht te hebben geleverd met Klingons, waren we klaar om nog een paar foto’s langs “The Strip” te maken en laatste souvenirs bij “The Venetian” te kopen.

Moe maar voldaan kwamen we aan in ons hotel. Helaas wel wat lawaaiige buren, dus slapen zal niet echt lukken vandaag :-(.

Vanochtend vroeg in een warm (maar op dat moment lekker) Death Valley wakker geworden door het gefluit van alle vogels. Ik loop naar buiten en zie tientallen vogels op onze kampeerplek. Blijkbaar zitten er zat vogels in Death Valley, alleen je ziet ze dus alleen bij zonsopkomst.

Na wat rondwandelen over de camping, wordt het tijd om te eten en weg te gaan voordat het te heet wordt voor de camper om nog uit Death Valley omhoog te komen.

Na een rit van iets meer dan 2 uur, komen we in Las Vegas aan, waar we een plaats gereserveerd hebben staan naast hotel Circus Circus direct aan “the Strip”, dus middenin het feestgedruis.

Aangezien de camper nog schoongemaakt moet worden aan de buitenkant, leek het ons wel makkelijk om dit te laten doen. Hier op de camping rijdt een bedrijfje rond die campers wast op de plaats waar je staat, lekker makkelijk dus dat laten wij graag doen! De camper is na de wasbeurt schoner dan dat we ‘m kregen, dus Cruise America zal wel blij met ons zijn.

Na deze wasbeurt wordt het tijd voor ons om nog wat hotels en shows langs “the Strip” te gaan kijken. Een aantal hotels zoals ’t “Luxor” hebben we aan het begin van onze vakantie nog niet kunnen zien, dus doen we dat nu.

’s Avonds gaan we nog een paar shows bekijken, zoals “The Sirens of Ti” bij Treasure Island en het uitbarsten van de vulkaan bij het “Mirage”-hotel. Vooral de show bij Treasure Island is duidelijk iets wat je niet moet missen!

Vanochtend om 6 uur ging de wekker. Buiten was het nog donker (alhoewel de volle maan nog redelijk wat licht gaf). Snel douchen, eten, vuil water dumpen en schoon water tanken en dan door naar Death Valley!

De reisplanner geeft aan dat het 6,5 uur rijden is (480 kilometer), maar we hebben wel een voordeel, we gaan namelijk door een tijdzonegrens heen en winnen daar dus weer een uur. De expeditie naar de woestijn is begonnen dus!

Onderweg zullen we eerst nog Las Vegas zien, daar zullen we morgen ook weer terugkomen voor het einde van de reis. Kunnen we vast wennen aan al het neon en de drukte.

Aangezien we niet geholpen worden door de camperverhuurder wanneer er iets mis is met de camper en we staan middenin Death Valley, verwachten we heel wat. Zodra we dus aan de rand komen waar Death Valley begint, verwachten we hele slechte en steile wegen. Niets is minder waar, alhoewel je wel meer dan 1 kilometer afdaalt tot onder zee-niveau, zijn de wegen perfect onderhouden. Voor de zekerheid hebben we niet de airco aangezet , anders heeft de camper het te zwaar en redt deze het toch niet.

Onderaan aangekomen blijkt een boel waar te zijn over Death Valley. Het is erg heet, droog, dor, zout, maar….. er is ook een oase! Deze oase ligt onder zee-niveau, bijna net zo diep als Badwater en de naam is Furnace Creek. Hier vinden wij ook onze camping en na wat eten en drinken om op kracht te komen, gaan we de bodem van Death Valley bekijken.

Eerst richting Badwater, dit is het laagste punt van het westelijk halfrond. Hier ligt nog een plasje water en de rest is alleen maar zoutvlakte. We zijn hier gekomen na een kort bezoek aan “Devils Golfcourse”, dit bleek toch niet zo’n goeie route te zijn voor een camper, hier kan je beter met een terreinwagen in gaan. Maar goed, we zijn eruit gekomen ;-).

Na Badwater even op adem gekomen in de oase van Furnace Creek en daarna weer door naar de andere kant richting Stovepipe Wells. Onderweg stoppen we nog bij de “Sand Dunes”, dit is waarschijnlijk de mooiste plek in Death Valley. Allemaal hoge zandduinen waar je lekker tussendoor mag wandelen (zorg wel dat je genoeg water bij je hebt!). Voor onze buurman (Eddy) hebben we hier nog wat zand ingeslagen, nu nog zien of het door de douane komt.

Na al dit moois terug naar de camping en wachten op verkoeling na zonsondergang (het was 40 graden op het heetst van de dag hier). De verkoeling komt niet echt snel (staat Death Valley ook wel bekend om), dus gaan we nog maar even naar de oase. Na hier wat rondgelopen te hebben komen we op de terugweg lokale wilde dieren tegen bij de perfect aangelegde golfbaan. Ingrid ziet verderop wat lopen, ze dacht een groot konijn, maar…. als ze haar zaklamp erop schijnt, blijkt het een coyote te zijn. Oeps…. na even wachten, zien we verderop nog een coyote aankomen en beiden gaan ze niet uit de weg voor ons.

Dan toch maar het zekere voor het onzekere gekozen en via een andere weg terug naar de camping.

Terug aangekomen op de camping, zitten we nog een lange tijd buiten om wat af te koelen. Vannacht laten we alles maar open staan om nog een beetje te kunnen slapen.

Vandaag laten we Lake Powell achter ons en gaan we op weg naar Zion National Park. Een stuk van de weg hebben we al eerder afgelegd vanuit Bryce Canyon, maar goed, als je wat moois wilt zien moet je af en toe afzien :-).

Onderweg zien we regelmatig dooie vossen en herten liggen, er steken hier een boel dieren ’s avonds en ’s nachts over en dat zie je als automobilist niet altijd op tijd zo te merken.

Na 2 uur bereiken we de ingang van Zion National Park, hier staat dat RV’s (wij dus) moeten stoppen bij de ranger bij de tweede tunnel, aangezien we niet goed zullen passen en dus het verkeer stilgelegd wordt om de tunnel van de andere kant dicht te houden zodat wij over de middenstreep kunnen rijden en niet onderweg de airco verliezen ofzo :-).

Zion is een mooi gebergte, met een mooie smalle canyon. Alles is met een shuttle bus te bekijken, dus eerst maar een plek op de camping gezocht. Blijkbaar is Zion zeer populair bij de lokale bevolking, bijna alles zit al vol, maar gelukkig vindt de ranger nog een plek voor ons. De plek is zelfs zeer zeldzaam, er zijn maar +/- 10 plekken aan de rivier en 1 daarvan krijgen wij dus :-).

We zijn direct naar het eind van de canyon gegaan met de bus en hebben daar langs de rivier gewandeld. Onderweg kwamen we een flink aantal “squirrels” (grote eekhoorns) tegen, die af en toe ook zeer mooi poseerden voor de foto.
Na deze tocht nog even naar “Weeping Rock” gegaan, dit is een rots waar continue water uit wordt geperst. Het water wat eruit druppelt is gemiddeld 1400 jaar oud. In de hitte is dit water overigens zeer welkom, lekker om er even onder door te lopen en af te koelen.

’s Avonds hebben we besloten, na wat op internet nazoeken, om morgen toch nog naar Death Valley te gaan. Deze bestemming was eerst afgevallen door de afstand, maar eigenlijk trekt het ons ook wel erg aan. De leegte, het woestijngevoel (hitte van bijna 40 graden), etc. lijkt ons een hele belevenis.
De camperverhuurder helpt je in Death Valley niet wanneer je problemen hebt, dus we moeten goed alle metertjes van de motor in de gaten houden om niet in problemen te komen.

Morgen dus maar vroeg op om nog flink wat tijd in Death Valley over te houden.

Vanochtend in de heerlijke warme zon wakker geworden. Eindelijk geen extra dekens meer nodig gehad!

Na genoten te hebben van het uitzicht van Lake Powell in de ochtendzon, zijn we weer op weg gegaan. Ons doel voor vandaag is om Antelope Canyon van binnen te bekijken.

Voordat we hier zijn, komen we bij de Glen Canyon Dam aan (de dam die ervoor zorgt dat Lake Powell bestaat). Na eerst deze dam van buiten te hebben bekeken, gaan we naar binnen en zijn precies op tijd om mee te gaan met een rondleiding in het binnenste van deze dam. De Glen Canyon Dam is de tweede dam wat hoogte betreft in Amerika (nr. 1 is Hoover Dam, die we al aan het begin van onze reis gezien hebben). Het scheelt welgeteld 5 meter met de Hoover Dam, dus dat is flink :-).

Na deze interessante rondleiding, zijn we op weg gegaan via het plaatsje Page (wat overigens is opgericht tijdens de bouw van de dam en sindsdien alleen maar groter is geworden door watersport etc.) naar Antelope Canyon.

Antelope Canyon ligt in een smalle uitloper van het Navajo indianen-reservaat. Dit merk je direct, aangezien in de parken onder beheer van de indianen het nooit mogelijk is op eigen gelegenheid iets te bekijken, hier moet je altijd een gids voor huren. De gids wist alleen wel perfect vanaf welke hoek en met welke iso-waardes je een foto moet nemen in Antelope Canyon. Eigenlijk is ongeveer elke foto hier wel mooi, dus hebben we er ook een boel gemaakt :-).

Na deze rondleiding was het alweer ver in de middag, dus nog even wat gegeten in de lodge vlakbij onze camping en een paar minuten gebruik gemaakt van wifi om het thuisfront te mailen.

Nadat we de was in de machine hadden gedaan, nog even naar het strand gelopen en uiteraard…. 2 zwemmers in het water van 11 graden, dat moeten Nederlanders zijn! Nog even bijgepraat wat zij gaan doen en wat wij al gedaan hebben en daarna de was weer uit de machines halen voordat het te donker wordt om de camper weer terug te vinden (het is hier vroeg en zeer snel donker).

Vanochtend wakker geworden in een iets minder koud Bryce dan de nacht ervoor, het had nu max. 2 graden gevroren.
Vandaag stond de reis naar Lake Powell op het programma. Deze zouden we voor Moab (Arches National Park) bezoeken, maar gezien de weersvoorspellingen op dat moment, hebben we dit naar later verschoven.

De keuze voor een later tijdstip was zeker niet verkeerd, aangekomen bij Lake Powell, bleek het rond de 22 graden te zijn en ’s nachts zal het maar dalen tot 7 graden (ipv tussen de -12 en -2 de afgelopen tijd).

Blijkbaar valt Lake Powell al onder Glen Canyon National Recreation Area en dus konden wij met onze pas voor alle parken in Amerika zo naar binnen. Ook bleek de camping Wahweap geen commerciele camping te zijn, maar een van de staat en ook weer een zeer mooie zoals allemaal van de staat!
We mochten zelf een plek uitzoeken en hebben dus de plek gekozen die volledig vrij uitzicht biedt op het meer.

Gezien het uitzicht en de temperatuur, blijven we hier lekker twee nachten.

Aangezien we net 300 meter over de staatsgrens Utah-Arizona zijn, is het hier weer een uur vroeger (300 meter terug, een ander deel van de camping zelfs!) is het een uur later, komisch dus :-). We hadden dus meteen weer een uur gewonnen voor vandaag en waren daardoor op lokale tijd al om 11:30 op de camping (half 10 vertrokken uit Bryce Canyon).

Doordat we nu zoveel tijd over hadden, leek het ons wel leuk om direct maar een boottocht te plannen. Aan het eind van de middag hadden we een rondvaart over Lake Powell in Antelope Canyon en langs Glen Canyon Dam. Dit was ook weer geen verkeerde keus, wat is Lake Powell mooi en apart vanaf het water.
Je moet Lake Powell eigenlijk vergelijken met een klein stuk van Grand Canyon, maar dan hebben ze dit vol laten lopen met water. Je vaart dus langs de toppen van de canyon!

Morgen Antelope Canyon maar van binnen (vanaf de droge kant) bekijken.

Vanochtend in flinke kou wakker geworden, maar deze keer was de waterleiding gelukkig niet bevroren. We zitten ook niet aan het waterleidingnet of stroom vast, dat heb je nu eenmaal niet in een nationaal park, je bent volledig op jezelf aangewezen.

Wat heerlijk is, is dat we vandaag niet hoeven te rijden, alleen van uitkijkpunt naar uitkijkpunt. We zijn al op tijd onderweg om de rest van het park te zien, wat ons gisteren niet meer gelukt is.

Na een paar uur alle uitkijkpunten te hebben bekeken, was het tijd om Bryce Canyon nu eens van beneden te bekijken. Dus maar een pad uitgekozen om te lopen, we hebben gekozen voor de combinatie van Queens Garden en Navajo-loop. Deze loopt van Sunrise Point naar Sunset Point en dat dus via het dal, je loopt dan dus tussen de zgn. “hoodoo’s” door.
Deze wandeling duurde 2,5 uur, maar was zeker de moeite waard.

Hierna moe, maar voldaan op zoek naar een punt waar we onze watervoorraad kunnen aanvullen en toiletwater kunnen lozen. Dit hebben we net buiten het park gevonden tegenover Ruby’s Inn.

Ruby’s Inn is een lodge die al voordat het nationale park bestond, is geopend. Dit is een zeer leuke plaats om wat souvenirs te bekijken en kopen en ook om even heerlijk te eten. Dat laatste hebben we dus ook gedaan, scheelt ons vanavond weer koken en afwassen :-).

Hierna nog even naar de zonsondergang gekeken over Bryce Canyon en daarna snel weer terug naar de camping om bij te komen van deze dag. Snel was relatief, want Ingrid zag weer een kudde hertjes rondlopen, dus die moesten natuurlijk eerst op de foto gezet worden :-).

Vanochtend weer eens iets anders. Ingrid wil doortrekken, komt er bijna geen water meer naar binnen, oeps….. de slang waarmee we aan het waterleidingnet zijn verbonden is bevroren. Die moest dus even in de zon ontdooien, gelukkig verder geen schade :-).

Vandaag staat een flink eind rijden op het schema. Iets meer dan 400 kilometer en dat is met een camper een flink stuk. We vertrekken op tijd, vullen nog even onze gas-voorraad bij (handig om de kachel te laten branden, dat zal zeker nodig zijn in Bryce) en zijn rond 10 uur onder weg.

We gaan grotendeels via de I-70, een interstate die ons over allerlei bergen heen brengt. De routeplanner meldt dat we rond 16:30 zullen aankomen, precies op het moment dat het “visitor center” zal sluiten.
De routeplanner had het flink mis, want we waren uiteindelijk om 15:00 uur al in Bryce Canyon (na zelfs een tussenstop van een half uur om onze voedselvoorraad aan te vullen).

Een aantal campings in de buurt bleken nog gesloten te zijn, maar middenin het nationale park was de camping wel open. Dit bleek ook een van de beste plaatsen te zijn om te kamperen.

Door onze tijdwinst, hadden we nog ruim de tijd om alvast wat van Bryce Canyon te gaan zien. Hoewel het al vroor en hard waaide, hebben we toch nog als echte bikkels van het adembenemende uitzicht genoten.

Zodra de zon onder was, snel terug, pizza in de oven en de kachel hoog, het zou 12 graden gaan vriezen die nacht dus toch nog een beetje afzien deze vakantie.

Vandaag blijven we lekker in de buurt van onze camping, hier hebben we dus ook twee nachten geboekt. Het Arches National Park staat op de agenda.

We hadden eerst wel wat moeite met opstaan, zeker toen ik naar buiten keek. Het had licht gesneeuwd vannacht dus alle tenten en auto’s die ik zag waren wit van de sneeuw.

Na wat gebikkeld te hebben onder niet al te warm water van de douche, zijn we toch op gang gekomen. Gelukkig ligt het park +/- 5 kilometer van onze camping vandaan, dus we waren er zo.

Vooral het eerste uur hebben we redelijk wat moeite gehad om de kou met harde wind te overwinnen, maar gelukkig steeg de temperatuur langzaam maar zeker. We hebben dus uiteindelijk ook nog een paar “trails” gelopen om de arches (of bogen in het nederlands) te bekijken.

Ingrid had overigens niet veel last van de kou, die zat dik ingepakt en had zelfs nog kracht over om een steen op z’n plaats te houden bij “Balanced Rock”. Wat een kracht heeft ze nog he?! 😉

Het was allemaal zo mooi om te bekijken, dat we pas na 5 uur uit het park terug kwamen. Hierdoor kon Canyonlands National Park en Dead Horse Point State Park niet meer worden bezocht.

Misschien bekijken we die beide parken morgenochtend nog voordat we vertrekken richting Bryce Canyon (waar het overigens op dit moment ’s nachts -17 graden is, dus dat wordt nog afzien!).

Vanochtend wakker geworden in een zeer koud Monument Valley, er viel zelfs sneeuw! Maar 1 voordeel was er wel, de wind was gaan liggen dus we zagen opeens wat voor mooi uitzicht we hebben op Monument Valley vanaf onze camping.

Om 08:45 moesten we ons verzamelen bij de receptie omdat daar vandaan de tour door Monument Valley start. Het vriest nog steeds, dus zitten we dik aangekleed achterop de auto die ons door de vallei rijdt.

Een flink aantal zeer bekende vergezichten zijn ons getoond tijdens deze tour. En al heel snel bleek ook dat het pad duidelijk onbegaanbaar was voor onze camper, als we dit gisteren met onze eigen camper hadden gedaan was duidelijk een sleepdienst nodig geweest om ons te redden.

Na deze tour moesten we kiezen om naar Page (liggend aan Lake Powell) te rijden of juist naar Moab. Het is dus de laatste geworden, dit lijkt ons nu beter uit te komen voor de rest van de planning. Page bezoeken we dus later, nu eerst naar Arches National Park!

Onderweg hebben we nog de rots gezien waarom Mexican Hat nu Mexican Hat heet. Een ander onderdeel op onze route (Valley of the Gods) hebben we overgeslagen. Aan het begin van de weg stond namelijk dat het eigenlijk onbegaanbaar terrein was als je in iets anders reed dan een normale auto. Dat andere rijden wij in, dus toch maar omgekeerd om niet vast te lopen.

Na een klein uur rijden kwamen we weer in heel ander weer terecht, dit hadden we nog niet gehad.. een flinke sneeuwbui en om ons heen besneeuwd landschap. In Nederland schijnt het nu echt lente te zijn, maar hier krijgen we toch nog een stukje winter mee.

Na een paar uur rijden zijn we dan eindelijk in Moab, Utah aangekomen. We hebben een mooie plek op Arch View Resort met uitzicht op de besneeuwde bergen en ook een paar “arches” in Arches National Park. Morgen blijven we hier en gaan dit park en ook nog Dead Horse Point State Park bekijken.

Vandaag staat weer een van de grote bekende plaatsen op ons schema, namelijk Monument Valley.

Het waait flink wanneer we vertrekken en dat is onderweg goed te merken. We krijgen te maken met flinke windstoten waardoor we af en toe heel langzaam moeten rijden en ook veel stofstormen.

Eenmaal aangekomen in Monument Valley (helaas geen mooi vergezicht zoals in alle boekjes staat, dit door de stofstormen), zien we pas op het laatst een aantal van de “mittens”.

Nadat we hebben geprobeerd met de camper door dit terrein te rijden, besluiten we dat hier toch een kleinere auto voor nodig is. Onze camper is 25 feet, en als max. wordt aangegeven 24 feet, dat klopt echt wel. Toch maar een tour per jeep boeken, alleen de stofstormen zijn nu aangewakkerd tot echte zandstormen.

Morgen gaan we dit dus opnieuw proberen mbv een geregelde tour vanuit onze camping. We hebben buiten onze camper nog wat foto’s gemaakt van de zandstorm, het gaat in ieder geval heftig tekeer.

Terwijl ik dit tik is de gehele vallei in het donker gehuld, een volledige “black-out” door de winterstorm. Maar internet werkt blijkbaar nog wel, dus geen probleem :-).

Vanochtend op tijd opgestaan, want we hadden nog wat zaken op ons verlanglijstje staan voor Holbrook. Eerst tanken, dan eindelijk een nieuwe sleutel laten maken en nog even het bekende Wigwam-motel langs Route 66 fotograferen.

Hierna vertrokken richting Canyon de Chelly, een flinke tocht, waarvan een groot deel door Navajo-land. Canyon de Chelly heeft nog een aantal oude ruines van Indianen en is sowieso ook een mooie canyon om te bekijken. Hier hebben we ook een stuk van een trail bewandeld.

Na deze wandeling snel terug naar onze camping, deze is hier zelfs gratis dus altijd leuk voor de Hollanders onder ons :-).

Vandaag hebben we een flinke reis voor de boeg. We gaan weer naar het Noorden en leggen daar bijna 400 kilometer voor af.

De reisplanner gaf aan dat het 6 uur en 15 minuten zou duren, uiteindelijk doen we het in 5 uur, ging dus nog lekker zo door de bergen heen.

Hierdoor hebben we nog redelijk wat tijd over gehouden, dus nadat we onze plaats op de camping hebben geregeld, gaan we het Petrified Forest en Painted Desert bekijken.

Het Petrified Forest bestaat uit bomen die duizenden jaren terug in een moeras zijn gezonken, maar door de samenstelling van het water en de grond goed zijn geconserveerd en versteend. Deze bomen zijn op een gegeven moment weer naar boven gekomen, waardoor hier nu allerlei versteende bomen verspreid liggen.

Voordat we dit zagen, zijn we door de Painted Desert gereden. Dit is een woestijn die eruit ziet alsof het allemaal geschilderd is, een hele variatie aan kleuren dus. Eigenlijk kwamen we voor Petrified Forest, maar Painted Desert heeft duidelijk voor ons de beste indruk achter gelaten, een aanrader dus!

Leuk bij dit park is dat je er gewoon doorheen rijdt. Je gaat aan de ene kant naar binnen en 45 kilometer verderop rij je er weer uit. Lekker makkelijk dus! :-).

Vandaag blijven we in de buurt van Tucson en gaan hier alle bezienswaardigheden bekijken.

Eerst zijn we naar Saguaro National Park gereden, dwars door Tucson heen om er te komen. Daar aangekomen was het mogelijk om een zgn. scenic drive door het park te doen met de camper. Dit hebben we uiteraard gedaan, lekker makkelijk! :-).

Helaas heeft het park in de afgelopen decennia een aantal keer vorst gehad, hierdoor is meer dan de helft van de Saguaro’s doodgegaan, de laatste 25 jaar neemt het aantal Saguaro’s weer toe.

Na een tijd door dit park te hebben gereden, gingen we onderweg naar de Old Tucson Studios via Pima Air- & Space Museum. Deze laatste hebben we alleen van buiten bekeken en dat was indrukwekkend genoeg, wat staan hier een boel vliegtuigen in de woestijn opgeslagen! Van oude DC3’s, B52-bommenwerpers t/m redelijk recente straaljagers.

Na hier een paar plaatjes te hebben geschoten, vervolgden we onze weg naar de studios. Toen we hier in de rij stonden, gaf de kassiere aan dat we beter 10 minuten konden wachten, dan was de prijs 8 dollar p.p ipv 20. Dat lieten we ons dus geen 2 keer zeggen :-). Na die 10 minuten wachten mochten we naar binnen.

De Old Tucson Studios is een stadje gebouwd dankzij filmopnames voor veel bekende westerns van John Wayne, Ronald Reagan, Paul Newman en ook voor recente films als “Tombstone”, maar zelfs opnames voor “Het kleine huis op de prairie” zijn hier gedaan. Zodra je naar binnenloopt waan je je middenin een western.

Wij hadden ook nog het geluk dat er een rodeo-wedstrijd werd gehouden, typisch Amerikaans dus hebben we daar ook een uur zitten kijken. De start hiervan was uiteraard met het volkslied dat door velen ook werd meegezongen.

Hierna hebben we nog een vuurgevecht kunnen bekijken en zijn meegegaan in een spook-mijn.

Al met al een lange dag met veel verschillende indrukken. Morgen gewoon weer een reisdag, terug naar het Noorden.

Vanuit onze camping in Apache Junction was het nog maar een paar kilometer rijden tot het begin van de “Apache Trail”.

Na +/- 10 kilometer kwamen we al de eerste bezienswaardigheid tegen, Goldfield Ghost Town. Dit is een goudmijnstadje nog grotendeels origineel uit 1890. Direct vanaf het moment dat we hier binnen kwamen rijden, kregen we al goed de sfeer van die tijd te pakken. Het weer klaarde direct op op het moment dat we daar aankwamen, dus dat kwam mooi uit.

Goldfield is uiteraard wat moderner geworden, dus was er ook nog een telefooncel te vinden, waar Ingrid dankbaar gebruik van maakte en even met haar vader gesproken heeft. Die was blijkbaar goed op de hoogte van onze reis, Robert print namelijk alles voor hem uit zodat hij het rustig op de bank kan lezen!

In Goldfield hebben we een tijdje rondgelopen en allebei een leuk shirt als aandenken gekocht. Uiteraard moesten we wel in de echte saloon wat gedronken hebben, dus daar maar even koffie en thee (Ingrid kreeg eerst Icetea, maar na nog een keer vragen kwam er toch warm water :-)) gedronken.

Na Goldfield ging de reis verder over een steil en bochtig weggetje (Apache Trail), we waren duidelijk een van de weinigen met een RV die dit weggetje doen. Via een uitzichtpunt op Canyon Lake kwamen we na 30 kilometer bij Tortilla Flat aan. Tortilla Flat is een oude tussenstop voor mensen die vroeger over dit pad naar Phoenix reden. Het leukst is het restaurant waar alle muren met dollar biljetten zijn bekleed, mij werd verteld dat er inmiddels +/- 300.000 dollar moet hangen.

Na Tortilla Flat gingen we op weg naar Tucson. Een lange weg dwars door de woestijn lag voor ons. Na +/- 2,5 uur rijden kwamen we aan bij het park waar we graag zouden staan, namelijk Catalina State Park. Dit is een park aan de rand van Tucson, zo sta je dus wel middenin de natuur, maar hebt alle gemakken van de stad onder handbereik.

Hier werden we gewaarschuwd voor overstromingsgevaar vanwege de regen in de bergen, het zou kunnen zijn dat we een paar dagen hier moeten blijven staan wanneer de weg overstroomt. Dit risico hebben we genomen en dat was geen verkeerde keus.

We staan middenin de natuur (er waren nog maar een paar plekken over zelfs) en een aantal mooie zgn. “trails” zijn in de buurt. Een van deze trails hebben we direct die dag nog bewandeld en zagen zo al onze eerste huizenhoge cactussen.

Vanochtend op tijd opgestaan om eerst nog naar Red Rock State park te gaan en daarna door te rijden naar Apache Junction (vlakbij Phoenix).

Eerst nog eens tanken en boodschappen doen. We hadden uiteraard geen kortingspas voor deze winkel, maar zoals elke keer is dan altijd wel iemand in de buurt die zijn pas/code hiervoor leent om ons toch de korting te geven (kan soms 10% schelen!). Heerlijk behulpzaam dus deze mensen!

In de winkel werden we ook aangesproken door een Amerikaan die een Nederlandse achternaam had (tweede generatie, dus Nederlands sprak hij al niet meer). Eigenlijk gebeurt het ons dagelijks dat een aantal Amerikanen ons aanspreken en vragen uit welk land we komen. Dit geeft altijd korte en leuke gesprekken. Vandaag dus weer en hij vroeg of we ons hadden voorbereid op de regen vandaag…..wij dus niet…

Eenmaal buiten aangekomen zagen we het… Gigantische regenwolken en de eerste stortbui daalde al neer. Red Rock State park kunnen we dus wel vergeten, dus dan maar direct door naar Phoenix. Onderweg nog even gelunched op een rest-area met viewpoint, dus toch nog een paar mooie bergen gezien.

Vlakbij Phoenix zagen we dat ook hier noodweer was losgebarsten. Wij gingen hier naartoe om de woestijn eens te beleven, is het gewoon kletsnat :-(. Het werd dus nog een heel gedoe om naar Apache Junction te komen. Phoenix is namelijk een drukke stad met volle snelwegen en het noodweer met veel wind hielp hier niet aan mee.

We zijn wel 1 ervaring rijker en dat is het rijden met een camper met veel wind in een echte zandstorm! De camper is nu dus ook niet meer geheel wit :-).

Terwijl ik dit schrijf valt er nog een boel regen naar beneden, toen ik net naar buiten keek stond de camping helemaal blank, dus ik ben benieuwd wat we morgen gaan doen. Varen of toch rijden?! 🙂

Vandaag begon de dag toch wat grauwer en kouder. De vroege zomer is weer even verdwenen :-(.

Vanochtend hebben we eerst het oude centrum van Flagstaff bezocht. Dit centrum ligt aan Route 66 en is duidelijk nog in die en zelfs oudere stijl gelaten. Zeer leuk om te bekijken en een goeie bak koffie te drinken (eindelijk een zaak gevonden die niet Starbucks heet en zelfs betere koffie voor een lagere prijs verkoopt!).

Na dit bezoek zijn we op weg gegaan naar Sedona, of eigenlijk Oak Creek Canyon. Omdat dit deze keer niet ver rijden was, waren we hier al rond 12 uur aanwezig en kregen we ruim de tijd om een mooie plek uit te zoeken.

Het was even passen en meten (1 boom heeft een stukje boomschors minder, maar het is niet te zien aan de camper :-)), maar uiteindelijk stonden we perfect in het bos middenin deze canyon.

’s Middags nog even wat lokale bezienswaardigheden bekeken. Sliderock State Park was daar 1 van. Dit park is ook zeer geschikt als je kinderen hebt, de waterval daar lijkt net op een mooi aangelegde glijbaan in een subtropisch zwembad. Hier wordt deze dus in de zomer ook veel voor gebruikt.

Hierna nog even het plaatsje Sedona bezocht en ook die plaats is zeer aan te raden. Gezellig, veel restaurants en winkels, dus genoeg vermaak. Snel wat eten gehaald en met uitzicht op de “Red Rocks” buiten op een terras gegeten. Morgen de echte “Red Rocks” zoals Cathedral Rock maar van dichtbij bekijken.

Vandaag moesten we toch Grand Canyon verlaten, maar dat deden we vrij langzaam.

Na eerst de camper van al het afvalwater te hebben ontdaan, zijn we via Desert View Drive vertrokken richting Flagstaff. Desert View Drive biedt onderweg nog zeker 10 mogelijkheden om de Grand Canyon te bekijken. Dit hebben we dus een paar keer gedaan.

Maar het hoogtepunt van deze weg is Desert View zelf. Desert View is in de jaren ’30 van de 20ste eeuw gebouwd om het mooiste uitzicht over de Grand Canyon te geven. Dit is goed gelukt, er is namelijk een wachttoren gebouwd die aan de ene kant op de Grand Canyon uitkijkt en de andere kant een perfect uitzicht geeft op de woestijn. Adembenemende vergezichten dus!

Nadat we dit moois hadden bekeken, moest toch echt de weg naar Flagstaff worden voortgezet. Een tijd lang reden we door Navajo-land, Ingrid heeft zelfs onderweg even geinteresseerd naar de zgn. “Dream Catchers” gekeken die door de indianen gemaakt worden.

Vlak voor Flagstaff lag nog 1 punt waar we graag naartoe willen en dat is “Sunset Crater Volcano National Monument”. Hier toch even gekeken en dat was zeker geen verkeerde beslissing. Door een vulkaan-uitbarsting 1000 jaar terug, is de aarde hier nog pikzwart en ook dikke gestolde lavastromen van +/- 5 meter hoog liggen hier nog.

De contrasten van zwarte aarde met rode rotsen en daar bovenop nog het groen van de bomen, bieden ook weer een zeer mooi gezicht. Hier hebben we dus ook nog een tijd doorheen gelopen en zelfs gelunched met uitzicht op al dit moois.

Hierna hebben we onze weg voortgezet richting Flagstaff, waar we eerst nog een extra slaapzak hebben gekocht. De nachten zijn nog zo koud, dat dit geen overbodige luxe is, vanavond slapen we beiden dus weer lekker warm! :-).

De overnachting in Flagstaff doen we op een KOA Campground, deze is helaas alleen een stuk minder mooi dan Mather campground bij de Grand Canyon. We zijn dus duidelijk verwend door al het natuurschoon van de laatste paar dagen.