Sinds de berichten die op deze site staan over Utah, zijn er heel wat jaren verstreken waarin we erg genoten hebben van de aanwezigheid van Utah (stamboomnaam: “Alliance de la Vie Royal Red”) als lid van ons gezin.
Helaas hebben we 30 december 2021 toch nog plotseling afscheid moeten nemen van dit machtige, slimme en supervriendelijk beestje! Utah heeft gelukkig nog net 2 maanden in ons nieuwe huis mogen wonen, en zelfs nog even genoten van het nieuwe grasveld wat we ook speciaal voor hem hadden laten aanleggen.
Utah is jarenlang met ons mee geweest op vakanties met de boot, naar Texel of andere plekken in Nederland, België of Duitsland. Hij heeft onze beide dochters van harte in zijn leven verwelkomd en ze altijd beschermd, geholpen, bijgestaan en met ze gespeeld.
Utah is uiteindelijk 14 jaar en ruim 9 maanden geworden (bijna 15 dus!)
Utah zal erg gemist worden en zoals hij zal er voor ons geen andere hond meer zijn!
Aangezien de zomer dit jaar erg vroeg viel (Pasen met meer dan 25 graden Celsius elke dag!), hebben we de boot zo snel mogelijk met alle spullen en voorraad gevuld om een lang weekend weg te gaan!
Het plan was eerst om wat eilanden in de buurt te bezoeken, maar aangezien opa & oma aan de overkant in de haven van Spakenburg lagen, zijn we gezellig daar gaan liggen.
We hadden weer een mooie plek bij de vereniging aan de graskant, dus geen reden meer om verder te varen. De kinderen hadden alle ruimte om te spelen/kruipen, opa & oma aan de overkant en Utah kon regelmatig de boothelling af om te zwemmen!
Het was voor ons duidelijk dat we dit vorig jaar erg gemist hadden, dus dit jaar zullen nog veel meer van dit soort relaxte weekenden en zelfs weken op de boot worden doorgebracht!
Lieke en Jasmijn moeten alleen nog even wennen dat ze op de boot dezelfde kamer delen (de achterkajuit), want alle avonden zijn ze erg lang wakker gebleven omdat ze zoveel lol met elkaar hadden. Wat is er nu ook leuker voor kinderen dan samen in de achterkajuit, gillen naar elke boot die ze zien of elke eend die voor het vluchtluik komt zwemmen! 🙂
Een paar maanden terug hadden we twee foto’s ingestuurd om eventueel te worden opgenomen in een memory-spel van de Tollers. Veel mensen hebben de mogelijkheid gekregen te stemmen via de site van deze vereniging en vandaag bleek dat Utah zeer goed gescoord had.
Utah heeft een tweede plaats weten te bemachtigen met de foto waarop ik hem heb vastgelegd toen hij net zijn prooi (een knuffelbeest) had gevangen. Blijkbaar zijn wij niet de enigen die dit beeld erg vertederend vonden, Utah was alleen van de eerste plaats afgestoten door een foto van twee puppies naast elkaar. Er zijn dus twee honden nodig om hem van de eerste plaats af te houden ;-).
Het memory-spel gaan we zelf ook snel bestellen, we zijn nog wel benieuwd of de tweede foto ook is opgenomen hierin.
14 Juli waren Ingrid en ik alweer 12 jaar bij elkaar. Die dag was dus het juiste moment om even vrij te nemen en een weekje met de boot naar Friesland te gaan.
Niet alleen voor ons is dit lekker, ook voor Utah is dit goed, nu krijgt hij de hele week de mogelijkheid om te zwemmen. Utah heeft hiervoor sinds kort een zwemvest, niet omdat hij niet kan zwemmen maar vooral omdat daar zo’n handig handvat aanzit, zodat je ‘m weer aan boord kan tillen.
Via de Weerribben, ’t Tjeukemeer, Lemmer, Balk, Sneek en Langweer zijn we weer teruggekomen in onze haven in Belt-Schutsloot. Een week is eigenlijk maar kort, maar het was hard nodig om de “batterij” weer even op te laden.
Het leuke in Balk was, dat we daar de boot hebben aangelegd pal voor de deur van een boerderij waar ik 19 jaar terug een week heb geslapen. Dit was tijdens de zgn. Werkweek Balk met 4 Havo. Wanneer je dan terugdenkt, merk je wel dat je een stuk ouder bent geworden…… 🙁
Wat ons is opgevallen (en eigenlijk is tegengevallen van Nederland) is dat er zo weinig mogelijkheden zijn voor honden om te zwemmen. Alles is afgezet of verboden voor honden. Het vreemde is zelfs dat bijvoorbeeld in Langweer staat dat je hond maar op 1 plek uitgelaten mag worden. Hier moet je dan een zgn. “hondenschepje” meenemen, maar…. nergens prullenbakken te vinden, slecht geregeld dus :-(.
Utah is niet bang voor water
Gelukkig hadden we dus een zwemvest (nu zelfs 2, de eerste is gelijk al gescheurd na 1 dag, fabriekskwaliteit :-() en kunnen we Utah regelmatig vanaf de zijkant of het zwemplateau te water laten. Overigens hadden we voor het zwemplateau een mooie Dogstep gekocht, maar dit werkt niet goed op een boot. Waarschijnlijk werkt dit wel goed in een zwembad waar het water rustig is, maar niet aan een golvend meer of doorvaart waar andere boten steeds langs komen.
Misschien moeten we toch maar gaan denken aan een oplossing dat we Utah optakelen met de davits, wanneer hij volwassen is, zal hij nl. toch te zwaar voor ons worden.
Utah heeft 14 juni zijn laatste inenting gehad die nodig is om hem te beschermen tegen o.a. allerlei ziektes die in het water leven. Dit moest +/- 1 week inwerken en daarna mag hij ongelimiteerd het water in.
We zijn deze week al naar een hondenzwemplaats aan de Lek geweest (vlakbij Wijk bij Duurstede), maar de zee mag toch zeker niet missen. Dus hebben we gezocht naar een plaats waar honden het strand op mogen en deze gevonden. Het strand tussen Noordwijk en Katwijk is speciaal voor honden, hier mogen ze het hele jaar los lopen en natuurlijk ook zwemmen.
Zaterdagochtend dus op tijd onderweg om nog een beetje mooi weer te krijgen. Zoals al gehoopt, was dit zelfs heel erg mooi aan het strand, dus de hele dag droog en af en toe zonnig terwijl het landinwaarts flink regende.
Utah heeft heerlijk gespeeld in de golven en heeft zich ook bekwaam getoond in het graven van kuilen. Nadat 1 golf Utah volledig omver wierp, bleef hij toch maar wat meer in het ondiepe gedeelte en ging hard blaffen wanneer Ingrid en ik wel verder het water in gingen.
De middag hebben we afgesloten door in het nabijgelegen strandpaviljoen wat te eten en drinken, Utah kreeg een bak water en zijn eigen voer, maar daar was hij te vermoeid voor om ook maar 1 keer naar te kijken.
Zondag zijn we nog naar Zeewolde (tegenover Strand Nulde) geweest, ook hier kunnen honden loslopen en is het strand op hun ingericht. Hier waren minder golven, dus Utah deed weer stoer mee en zwom hele stukken.
Na dit alles nog even een bezoekje aan Voorthuizen, zodat Bianca en de rest ook Utah in het echt hebben gezien. Arno (hun 10 jaar oude herdershond) vond het ook zeer interessant en liet Utah toe tot zijn terrein. Dit laatste is zeer positief, want nu staat de deur open voor nog een herdershond bij hun, Arno is dus geslaagd voor zijn test! 😉
Dit weekend zijn we met Snow naar de Ardennen in Belgie (vlakbij Bouillon) geweest.
We zaten in het park genaamd Eurovillage Les Fourches in een huisje. Voor Utah was dit de eerste keer dat hij naar het buitenland ging en ook de eerste keer dat hij langer dan anderhalf uur in de auto moest zitten en dat is gezien zijn recentelijk ontwikkelde wagenziekte een probleem.
Voordat we naar Belgie vertrokken eerst nog even langs de dierenarts (Utah heeft een lichte ontsteking in zijn ogen) waar we direct wagenziektetabletten meekrijgen.
Deze tabletten werken perfect en Utah wordt half slapend vervoerd naar Belgie. Twee keer een tussenstop gemaakt, maar uiteindelijk bereiken we dan onze bestemming vrijdagmiddag rond 16:00 uur.
Vandaag heeft Utah weer een broer en zus van hem gezien. Dit was tijdens het Toller festival in Roosendaal. Tijdens deze dag waren meer dan 100 andere Tollers aanwezig, dus het was feest voor Utah!
Utah heeft het grootste deel van de dag gespeeld met zijn broer Zazou (de pup met het aqua-blauwe bandje). Wij hebben hier meteen wat specifieke Toller-spullen gekocht (een boek over de Toller en een mooi “hier waak ik”-bordje”).
Gelukkig was het mooi weer (in tegenstelling tot de voorspellingen), dus hebben we heerlijk in het gras gezeten terwijl de honden zichzelf vermaakten.
Na een voorstelling van “doggy-dancing”, zijn we van mening dat we Utah nog heel wat moeten leren voordat hij dat ook kan. We hebben dus een doel! ;-).
Dit weekend was het zover. Utah zou kennis gaan maken met de boot. Het weer was er goed voor, dus zaterdagochtend op tijd op gestaan, Utah in de auto en rijden maar.
Vrijdagavond had Utah al even aan de Nedereindse plas gekeken hoe groot water kan zijn, maar nu werd het toch tijd om ook echt op het water te zijn.
Begin van de middag kwamen we aan in Belt-Schutsloot en na alle spullen aan boord te hebben geladen, mocht Utah eerst wennen op het grasveld wat we voor de boot hebben liggen. Dat vond hij uiteraard heerlijk, lekker in de zon of in de schaduw, alles was mogelijk.
Na een tijdje werd het tijd om te wennen aan de boot zelf. Utah werd via het zijraam naar binnen getild en daar zag hij al snel z’n bench staan, dus zijn veilige plek was in ieder geval meegenomen!
Eenmaal aan boord, vond Utah het uiteraard ook zeer interessant om op het achterdek een kijkje te nemen, dus onder begeleiding en zware bewaking heeft hij een tijdje van het uitzicht mogen genieten.
Eind van de dag was Jake (een hond van een paar boten verderop) op het veld aan het spelen, dus Utah moest hier natuurlijk ook aan meedoen! Na een paar minuten vond Utah het water toch wel erg interessant glinsteren, dus snel daar naartoe gerend. De bewaking had hier toch gefaald en Utah leunde te ver voorover en gleed pardoes van de steiger af. Gelukkig was Raimond snel ter plaatse en viste Utah direct uit het water. Utah heeft dus zijn eerste aanraking met water gehad en vond het een stuk minder erg dan Ingrid ;-).
Zondag heeft Utah nog kennisgemaakt met een bewegende boot, dus we zijn een stuk gaan varen en alle geluiden die daarbij horen (motor, boegschroef, klotsen van water) waren aan het begin vreemd maar aan het eind was duidelijk te merken dat Utah hier goed aan zal kunnen wennen.
Zoals al zo vaak gezegd, is het verstandig om een hond te “socialiseren”. Hierdoor zal hij niet wereldvreemd worden en ook gewend raken aan zaken als motoren, auto’s, eenden, andere honden of grote druktes.
Aangezien tijdens het Hemelvaartweekend in Vianen de Sleepbootdagen worden gehouden, leek het ons perfect om daar gebruik van te maken en Utah met grote mensenmassa’s te laten kennismaken.
Toen het eindelijk zonnig was geworden, zijn we op pad gegaan. Eerst met de auto naar de pont en dan Utah voor het eerst laten wennen aan een boot. Een klein stukje de Lek over om bij Vianen weer uit te stappen.
Aangekomen aan de overkant, blijkt opeens dat Utah toch niet zo zeldzaam is als je denkt. In Vianen zit namelijk ook een fokker van Nova Scotia Duck Tolling Retrievers, namelijk Rhineferry. Deze honden werden zojuist uitgelaten, ze mochten zwemmen in de Lek. Utah ging uiteraard zeer blij op zijn soortgenoten af en er zat zelfs familie tussen, ook een kind van Djingels dus!
Na deze kennismaking snel verder naar het oude centrum van Vianen om Utah te laten aaien door veel mensen. Onderweg hoorden we steeds “oohhh, wat lief” of “oohhh wat een mooie ogen”. Het ging dus niet om Ingrid of mij, maar om Utah.
Utah was al snel moe van al die drukte, dus de helft van de tijd heeft hij slapend doorgebracht.
Wel een tip meteen voor volgend jaar, heb je een puppy, ga dan naar Vianen en vraag 50 cent aan iedereen die de hond wil aaien. Zo verdien je nog eens wat :-).
We hadden het al van de fokker gehoord, maar ook bij de puppy-cursus werd het nog eens herhaald. Ons is aangeraden Utah zo snel mogelijk los te laten lopen, dan raakt hij daar aan gewend en leert hij op de “baas” te letten.
Dinsdagavond dus een mooie plek gezocht waar dit veilig kon en daar ging Utah dan. Utah vond het heerlijk om los te lopen en kon steeds niet goed kiezen naar wie hij toe zou rennen. Dus dan maar naar allebei de “baasjes”… Dat was ook wel voordelig voor ons, want na dit uitstapje heeft Utah de rest van de avond heerlijk liggen slapen.
Woensdag was een spannende dag voor Utah. ’s Avonds stond een afspraak bij de dierenarts voor een eerste controle.
Utah ging in eerste instantie nog blij en trots naar binnen, maar op dat moment kreeg een andere hond net een injectie en die hoorde je zelfs in de wachtkamer. Voor Utah was het dus meteen duidelijk, dit is geen leuke plek om te zijn!
Gelukkig voor Utah was het nu alleen een controle, maar volgende week krijgt hij zijn inenting dus dan zal hij nog minder uitkijken naar een bezoek aan de dierenarts.
Uiteraard hebben we Utah hierna beloond en zijn nog een eindje met hem wezen wandelen, uiteraard weer los en dit keer met “verstoppertje spelen”, ofwel… de “baasjes” verstoppen zich achter een boom en Utah zoekt ze snel weer op. Met wat hulp ging het best aardig, alleen nog even leren dat de bloemen en het gras niet het enige op de wereld is ;-).
De tweede nacht met Utah is zeer goed gegaan. Utah was voor de laatste keer om 23:00 uur uitgelaten en heeft daarna in 1 keer door geslapen tot 05:30. Op dat tijdstip heeft Ingrid hem voor de zekerheid maar uitgelaten. Misschien had hij dus nog langer kunnen slapen.
Vandaag is Ingrid alleen thuis gebleven met Utah, maar dat hield voor Utah dus in dat hij op bezoek ging bij IBS, het werk van Ingrid. Daar aangekomen heeft Utah de show flink gestolen, er waren geen mensen aanwezig die hem niet een lief teddybeertje vonden :-).
De echte teddybeer van Utah moet overigens bijna overal mee naar toe. Utah kan niet worden uitgelaten zonder dat zijn knuffel mee gaat.
Utah op jacht, zijn prooi is gevangen
Maandagavond is overigens de avond dat Utah voortaan naar school gaat. Utah gaat naar de puppy-cursus van Dog4U. Bij deze cursus leert Utah nog meer te luisteren en behendigheidstrucjes, maar hij wordt ook “gesocialiseerd”. Hij gaat dus met andere honden om en ook is ons verteld dat bijvoorbeeld een paard uit de wei wordt gebruikt om Utah kennis te laten maken met deze dieren.
Utah vond de eerste les in ieder geval indrukwekkend en ook zeer leuk. Hoewel er een flinke regenbui op ons neerdaalde, vond Utah het nog steeds leuk om met ons en de andere honden te spelen.
Na een zware eerste nacht (wat meer aan de bank lag dan aan Utah, die sliep namelijk perfect door), is het zondag geworden.
Zondag stond er weer een heleboel op het schema voor Utah. Het was tijd om kennis te maken met de familie in Enschede, dat betekent dus een lange autoreis van 1 uur en een kwartier. Zaterdag hadden we al op advies van Annemiek een tuigje gehaald waardoor Utah aan de autogordel van de achterbank kan worden vast gemaakt. Deze moest nu dus getest worden. Ook een hondenkleed lag al klaar op de achterbank, dus we waren helemaal voorbereid.
Utah op de achterbank tijdens zijn eerste autoreis
Na de inpak-acties (het lijkt wel een baby zoveel moet er mee, eten, speelgoed, kluiven, de bench, water, etc..) gingen we begin van de middag op pad. Utah achter in de auto en Raimond ernaast.
Na 5 minuten rijden vond Utah het wel best en viel heerlijk in slaap. De rit heeft hij in 1 keer volbracht, een gedeelte zelfs op zijn rug liggend, dus een hekel had hij niet aan het rijden.
In Enschede aangekomen werd Utah echt onthaald door een ontvangstcomite, er hing zelfs al een tekening van hem voor het raam bij de ouders van Ingrid. Na een tijd spelen met de hele familie en een paar keer te zijn uitgelaten, viel Utah in een diepe slaap die zelfs niet tijdens het eten werd onderbroken (ook al was er nog zoveel lekkers op tafel).
Hierna zijn we weer op tijd naar huis gegaan en na 1 tussenstop in Barneveld (Utah had dorst) weer in Nieuwegein aangekomen.
Utah weer uitgeput op zijn rug slapend
Utah is dus weer een aantal ervaringen rijker, tijd om uit te rusten want maandagavond is zijn eerste puppy-cursus!
Vandaag om 12 uur mochten we Utah bij Alliance de la Vie in Roosendaal ophalen. Na nog een flinke uitleg door Annemiek en Sisi Nuijten en na ook alle papieren (stamboom etc.) in ontvangst te hebben genomen, werd het tijd voor Utah om afscheid te nemen van zijn laatste broertje die nog in het nest zat (degene met het donkerblauwe lintje).
Ook kregen we te horen waar nu de stamboom-naam van Utah (Alliance de la Vie Royal Red) van is afgeleid. Alle reutjes uit dit nest van Djingels zijn genoemd naar struiken die rode bloemen geven en de teefjes zijn genoemd naar rozen. “Royal Red” is in Nederland bekend als de Vlinderstruik.
Utah hield zich zeer goed onderweg, de volledige rit vanuit Roosendaal zonder stoppen naar Nieuwegein. Aan het begin was hij nog wat onwennig, maar halverwege lag Utah al tevreden op schoot van Ingrid te knabbelen aan een pensstaafje.
Thuis aangekomen direct even langs de graskant gestaan, maar er was teveel nieuws om te zien (buren met honden, etc.) waardoor Utah toch zijn eerste plasje maar binnen deed. Tot nu toe is het daar overigens bij gebleven, want de rest is allemaal netjes op de juiste plaats (buiten dus) terecht gekomen.
Vanaf de tweede keer uitlaten begint Utah goed te wennen aan zijn omgeving. Na een keer schrikken van een brommer, auto en zelfs vuurwerk is nu alles veilig en vertrouwd. Utah loopt al goed mee of eigenlijk… rent zelfs mee!
Geïnteresseerd kijkt Utah omhoogIn diepe slaap in de bench
Ook de bench went Utah steeds beter aan. Het liefst ligt hij overigens bij ons, wanneer we in de keuken zijn ligt hij daar en wanneer we in de kamer zijn komt hij daar ook snel naartoe. Maar de bench is toch zijn vaste plek, vooral voor ’s nachts, dus de eerste keer dat de deur daarvan dichtging, moesten we even zijn gepiep negeren. Na 15 minuten was dit gelukkig voorbij en is Utah ook weer een fase verder!
Vannacht zal Raimond naast Utah slapen (een nachtje op de bank voor hem dus), zodat Utah even kan wennen aan het gemis van zijn broertjes en zusjes. 26 Mei zal Utah deze overigens bijna allemaal weer terugzien inclusief zijn moeder, dit zal zijn tijdens het Tollerfestival 2007 in Roosendaal.
De uitslag is bekend. We weten nu welk reutje onze nieuwe huisgenoot gaat worden.
Alliance de la Vie Royal Red
Het is geworden “Alliance de la Vie Royal Red”. Zijn roepnaam zal zijn: Utah.
We noemen hem zo omdat we tijdens zijn geboorte onze reis maakte naar o.a. deze staat. De rode rotsen van o.a. Bryce Canyon en Arches National Park lijken zeer veel op de kleur van een Nova Scotia Duck Tolling Retriever (Toller).
Zaterdag 12 mei zullen we Utah ophalen bij Annemiek van kennel Alliance de la Vie te Roosendaal. Annemiek heeft Utah voor ons uitgezocht omdat het karakter van deze pup volgens haar het best bij ons past. Dit is (zoals al door een aantal hondenkenners aan ons verteld) zeer positief, degene die de pups van begin af aan kent, kan dit namelijk het beste inschatten.
Nog even wachten, maar dan is het toch eindelijk zo ver! 12 Mei zijn we “uitgerekend”, Maandag 7 Mei weten we precies wie ons vanaf 12 Mei gaat vergezellen!
Utah (rode bandje) met z’n broertjes en zusjes
De naam is al bekend, nu nog het kopje erbij :-).
Vandaag zijn we al bij Alliance de la Vie in Roosendaal wezen kijken, dus alle gezichten zijn bekend en we hebben ook maar meteen de “babykamer” in orde gebracht!
De bench staat al klaar met al het speelgoed erin!
