Kollman.nl

Het eerste lange weekend van het nieuwe vaarseizoen en (net als de voorgaande weken) de supervroege zomer duurt nog steeds!

Dus het is tijd om de motor weer een paar uren te laten draaien en te testen of de boot echt vaarklaar is. Nadat eerst de ouders van Ingrid aan boord kwamen, zijn we vertrokken naar Giethoorn.

In Giethoorn was het tijd om de bijboot te testen (kijken of 4 volwassenen ook passen :-)). Gelukkig past dat goed, alhoewel je dan bij grote golfslag toch nat wordt :-). Eindelijk lukte het na deze rondvaart door Giethoorn om ook de bijboot op te hangen aan de davits (er moest nog even wat geboord worden in de bijboot voordat dit mogelijk was, ook leuk… gaten boren terwijl je in de boot zit ;-)).

Na deze dag doorgevaren naar Ossenzijl. Onderweg bleek dat toch nog een brandstoffilter vervangen moest worden (de motor hield in wanneer deze stationair liep). Nadat ook dit filter is vervangen is nu duidelijk de boot volledig vaarklaar, dus laat het seizoen maar lang door gaan zoals het tot nu toe al gaat!

Koninginnedag hebben we doorgebracht op de Kalenbergergracht via het Giethoornse Meer weer terug naar Belt-Schutsloot. Al met al een heerlijk weekend waarvan van mij nog meer mogen komen.

Jaja, je leest het goed! Maar niet zoals je misschien gedacht had :-).

Tijdens onze vakantie in Amerika is het vriendinnetje (de cavia Dopey) van Knuffel (het konijn) overleden. Omdat het konijn toch wel erg stil werd, leek het ons beter om weer een maatje voor hem te zoeken. Na wat zoekacties en informatie vergaren, bleek dat een jong konijntje (vrouwtje dan wel) ook best kan.

Het konijntje is vandaag gehaald en na een kennismaking in de douche (plantenspuit in de aanslag voor het geval een gevecht zou ontstaan) zitten ze nu al gezellig bij elkaar in de kooi. Knuffel accepteert duidelijk zijn nieuwe vriendinnetje die we Droppie genoemd hebben.

Tweede Paasdag moesten we iets doen om de jetlag door te komen. Dus dan maar eens bij de boot kijken aangezien deze ook bijna weer in het water wordt gelaten.

We hadden nog 1 belangrijke taak uit te voeren en dat was om eindelijk de oude naam te verwijderen en de door ons gekozen naam op te plakken. Dit was ook wel het handigste om te doen voordat de boot in het water ligt, dan krijg je de letters er namelijk nog recht op :-).

Het werk is goed gelukt en wanneer de boot (Dopey Too) aanstaande zaterdag in het water gaat, krijgen we tenminste ook geen vragen meer wat we uit Scheveningen helemaal doen in Belt-Schutsloot. Nu zal het weer de standaard vraag worden wat we uit Nieuwegein hier helemaal doen ;-).

Vandaag vertrekken we. Ik zit dit nu in te tikken op het vliegveld, dus de reis naar Nederland gaat beginnen.

Vanochtend eerst zeer vroeg opgestaan, half 5 ging de wekker en we hadden net nog een paar uur kunnen slapen (beetje lawaaiige buren :-(). Maar daarna ging alles lekker voorspoedig, uitchecken, taxi bestellen (die was er na 10 minuten al) en even rustig ontbijten op het vliegveld. We zijn klaar voor de lange reis, allebei twee heerlijke nekkussentjes gekocht, dus in het vliegtuig kunnen we nog wat slaap inhalen.

Eerste Paasdag zijn we terug, dus allemaal tot dan!

Vandaag moeten we de camper inleveren. Helaas niet al te lekker geslapen, we stonden op een plek waar iemand bedacht om 06:00 uur om met een bulldozer een weg aan te leggen.

We zijn nu in ieder geval vroeg op om de camper binnenin schoon te maken en alles in te pakken. Na een paar uur zijn we klaar en gaan we de laatste 15 kilometer rijden naar Cruise America om de camper in te leveren.

Hierna naar ons hotel en we maken ons klaar om eens te zien wat “Star Trek: The Experience” inhoudt. Na eerst wat gegeten te hebben in Quark’s restaurant op de DS9 promenade (Ingrid at een Photon-torpedo!) en ondervraagd te zijn door Klingons, gingen we op weg. Na een keer bijna te zijn ge-assimileerd door de Borg en een gevecht te hebben geleverd met Klingons, waren we klaar om nog een paar foto’s langs “The Strip” te maken en laatste souvenirs bij “The Venetian” te kopen.

Moe maar voldaan kwamen we aan in ons hotel. Helaas wel wat lawaaiige buren, dus slapen zal niet echt lukken vandaag :-(.

Vanochtend vroeg in een warm (maar op dat moment lekker) Death Valley wakker geworden door het gefluit van alle vogels. Ik loop naar buiten en zie tientallen vogels op onze kampeerplek. Blijkbaar zitten er zat vogels in Death Valley, alleen je ziet ze dus alleen bij zonsopkomst.

Na wat rondwandelen over de camping, wordt het tijd om te eten en weg te gaan voordat het te heet wordt voor de camper om nog uit Death Valley omhoog te komen.

Na een rit van iets meer dan 2 uur, komen we in Las Vegas aan, waar we een plaats gereserveerd hebben staan naast hotel Circus Circus direct aan “the Strip”, dus middenin het feestgedruis.

Aangezien de camper nog schoongemaakt moet worden aan de buitenkant, leek het ons wel makkelijk om dit te laten doen. Hier op de camping rijdt een bedrijfje rond die campers wast op de plaats waar je staat, lekker makkelijk dus dat laten wij graag doen! De camper is na de wasbeurt schoner dan dat we ‘m kregen, dus Cruise America zal wel blij met ons zijn.

Na deze wasbeurt wordt het tijd voor ons om nog wat hotels en shows langs “the Strip” te gaan kijken. Een aantal hotels zoals ’t “Luxor” hebben we aan het begin van onze vakantie nog niet kunnen zien, dus doen we dat nu.

’s Avonds gaan we nog een paar shows bekijken, zoals “The Sirens of Ti” bij Treasure Island en het uitbarsten van de vulkaan bij het “Mirage”-hotel. Vooral de show bij Treasure Island is duidelijk iets wat je niet moet missen!

Vanochtend om 6 uur ging de wekker. Buiten was het nog donker (alhoewel de volle maan nog redelijk wat licht gaf). Snel douchen, eten, vuil water dumpen en schoon water tanken en dan door naar Death Valley!

De reisplanner geeft aan dat het 6,5 uur rijden is (480 kilometer), maar we hebben wel een voordeel, we gaan namelijk door een tijdzonegrens heen en winnen daar dus weer een uur. De expeditie naar de woestijn is begonnen dus!

Onderweg zullen we eerst nog Las Vegas zien, daar zullen we morgen ook weer terugkomen voor het einde van de reis. Kunnen we vast wennen aan al het neon en de drukte.

Aangezien we niet geholpen worden door de camperverhuurder wanneer er iets mis is met de camper en we staan middenin Death Valley, verwachten we heel wat. Zodra we dus aan de rand komen waar Death Valley begint, verwachten we hele slechte en steile wegen. Niets is minder waar, alhoewel je wel meer dan 1 kilometer afdaalt tot onder zee-niveau, zijn de wegen perfect onderhouden. Voor de zekerheid hebben we niet de airco aangezet , anders heeft de camper het te zwaar en redt deze het toch niet.

Onderaan aangekomen blijkt een boel waar te zijn over Death Valley. Het is erg heet, droog, dor, zout, maar….. er is ook een oase! Deze oase ligt onder zee-niveau, bijna net zo diep als Badwater en de naam is Furnace Creek. Hier vinden wij ook onze camping en na wat eten en drinken om op kracht te komen, gaan we de bodem van Death Valley bekijken.

Eerst richting Badwater, dit is het laagste punt van het westelijk halfrond. Hier ligt nog een plasje water en de rest is alleen maar zoutvlakte. We zijn hier gekomen na een kort bezoek aan “Devils Golfcourse”, dit bleek toch niet zo’n goeie route te zijn voor een camper, hier kan je beter met een terreinwagen in gaan. Maar goed, we zijn eruit gekomen ;-).

Na Badwater even op adem gekomen in de oase van Furnace Creek en daarna weer door naar de andere kant richting Stovepipe Wells. Onderweg stoppen we nog bij de “Sand Dunes”, dit is waarschijnlijk de mooiste plek in Death Valley. Allemaal hoge zandduinen waar je lekker tussendoor mag wandelen (zorg wel dat je genoeg water bij je hebt!). Voor onze buurman (Eddy) hebben we hier nog wat zand ingeslagen, nu nog zien of het door de douane komt.

Na al dit moois terug naar de camping en wachten op verkoeling na zonsondergang (het was 40 graden op het heetst van de dag hier). De verkoeling komt niet echt snel (staat Death Valley ook wel bekend om), dus gaan we nog maar even naar de oase. Na hier wat rondgelopen te hebben komen we op de terugweg lokale wilde dieren tegen bij de perfect aangelegde golfbaan. Ingrid ziet verderop wat lopen, ze dacht een groot konijn, maar…. als ze haar zaklamp erop schijnt, blijkt het een coyote te zijn. Oeps…. na even wachten, zien we verderop nog een coyote aankomen en beiden gaan ze niet uit de weg voor ons.

Dan toch maar het zekere voor het onzekere gekozen en via een andere weg terug naar de camping.

Terug aangekomen op de camping, zitten we nog een lange tijd buiten om wat af te koelen. Vannacht laten we alles maar open staan om nog een beetje te kunnen slapen.

Vandaag laten we Lake Powell achter ons en gaan we op weg naar Zion National Park. Een stuk van de weg hebben we al eerder afgelegd vanuit Bryce Canyon, maar goed, als je wat moois wilt zien moet je af en toe afzien :-).

Onderweg zien we regelmatig dooie vossen en herten liggen, er steken hier een boel dieren ’s avonds en ’s nachts over en dat zie je als automobilist niet altijd op tijd zo te merken.

Na 2 uur bereiken we de ingang van Zion National Park, hier staat dat RV’s (wij dus) moeten stoppen bij de ranger bij de tweede tunnel, aangezien we niet goed zullen passen en dus het verkeer stilgelegd wordt om de tunnel van de andere kant dicht te houden zodat wij over de middenstreep kunnen rijden en niet onderweg de airco verliezen ofzo :-).

Zion is een mooi gebergte, met een mooie smalle canyon. Alles is met een shuttle bus te bekijken, dus eerst maar een plek op de camping gezocht. Blijkbaar is Zion zeer populair bij de lokale bevolking, bijna alles zit al vol, maar gelukkig vindt de ranger nog een plek voor ons. De plek is zelfs zeer zeldzaam, er zijn maar +/- 10 plekken aan de rivier en 1 daarvan krijgen wij dus :-).

We zijn direct naar het eind van de canyon gegaan met de bus en hebben daar langs de rivier gewandeld. Onderweg kwamen we een flink aantal “squirrels” (grote eekhoorns) tegen, die af en toe ook zeer mooi poseerden voor de foto.
Na deze tocht nog even naar “Weeping Rock” gegaan, dit is een rots waar continue water uit wordt geperst. Het water wat eruit druppelt is gemiddeld 1400 jaar oud. In de hitte is dit water overigens zeer welkom, lekker om er even onder door te lopen en af te koelen.

’s Avonds hebben we besloten, na wat op internet nazoeken, om morgen toch nog naar Death Valley te gaan. Deze bestemming was eerst afgevallen door de afstand, maar eigenlijk trekt het ons ook wel erg aan. De leegte, het woestijngevoel (hitte van bijna 40 graden), etc. lijkt ons een hele belevenis.
De camperverhuurder helpt je in Death Valley niet wanneer je problemen hebt, dus we moeten goed alle metertjes van de motor in de gaten houden om niet in problemen te komen.

Morgen dus maar vroeg op om nog flink wat tijd in Death Valley over te houden.

Vanochtend in de heerlijke warme zon wakker geworden. Eindelijk geen extra dekens meer nodig gehad!

Na genoten te hebben van het uitzicht van Lake Powell in de ochtendzon, zijn we weer op weg gegaan. Ons doel voor vandaag is om Antelope Canyon van binnen te bekijken.

Voordat we hier zijn, komen we bij de Glen Canyon Dam aan (de dam die ervoor zorgt dat Lake Powell bestaat). Na eerst deze dam van buiten te hebben bekeken, gaan we naar binnen en zijn precies op tijd om mee te gaan met een rondleiding in het binnenste van deze dam. De Glen Canyon Dam is de tweede dam wat hoogte betreft in Amerika (nr. 1 is Hoover Dam, die we al aan het begin van onze reis gezien hebben). Het scheelt welgeteld 5 meter met de Hoover Dam, dus dat is flink :-).

Na deze interessante rondleiding, zijn we op weg gegaan via het plaatsje Page (wat overigens is opgericht tijdens de bouw van de dam en sindsdien alleen maar groter is geworden door watersport etc.) naar Antelope Canyon.

Antelope Canyon ligt in een smalle uitloper van het Navajo indianen-reservaat. Dit merk je direct, aangezien in de parken onder beheer van de indianen het nooit mogelijk is op eigen gelegenheid iets te bekijken, hier moet je altijd een gids voor huren. De gids wist alleen wel perfect vanaf welke hoek en met welke iso-waardes je een foto moet nemen in Antelope Canyon. Eigenlijk is ongeveer elke foto hier wel mooi, dus hebben we er ook een boel gemaakt :-).

Na deze rondleiding was het alweer ver in de middag, dus nog even wat gegeten in de lodge vlakbij onze camping en een paar minuten gebruik gemaakt van wifi om het thuisfront te mailen.

Nadat we de was in de machine hadden gedaan, nog even naar het strand gelopen en uiteraard…. 2 zwemmers in het water van 11 graden, dat moeten Nederlanders zijn! Nog even bijgepraat wat zij gaan doen en wat wij al gedaan hebben en daarna de was weer uit de machines halen voordat het te donker wordt om de camper weer terug te vinden (het is hier vroeg en zeer snel donker).

Vanochtend wakker geworden in een iets minder koud Bryce dan de nacht ervoor, het had nu max. 2 graden gevroren.
Vandaag stond de reis naar Lake Powell op het programma. Deze zouden we voor Moab (Arches National Park) bezoeken, maar gezien de weersvoorspellingen op dat moment, hebben we dit naar later verschoven.

De keuze voor een later tijdstip was zeker niet verkeerd, aangekomen bij Lake Powell, bleek het rond de 22 graden te zijn en ’s nachts zal het maar dalen tot 7 graden (ipv tussen de -12 en -2 de afgelopen tijd).

Blijkbaar valt Lake Powell al onder Glen Canyon National Recreation Area en dus konden wij met onze pas voor alle parken in Amerika zo naar binnen. Ook bleek de camping Wahweap geen commerciele camping te zijn, maar een van de staat en ook weer een zeer mooie zoals allemaal van de staat!
We mochten zelf een plek uitzoeken en hebben dus de plek gekozen die volledig vrij uitzicht biedt op het meer.

Gezien het uitzicht en de temperatuur, blijven we hier lekker twee nachten.

Aangezien we net 300 meter over de staatsgrens Utah-Arizona zijn, is het hier weer een uur vroeger (300 meter terug, een ander deel van de camping zelfs!) is het een uur later, komisch dus :-). We hadden dus meteen weer een uur gewonnen voor vandaag en waren daardoor op lokale tijd al om 11:30 op de camping (half 10 vertrokken uit Bryce Canyon).

Doordat we nu zoveel tijd over hadden, leek het ons wel leuk om direct maar een boottocht te plannen. Aan het eind van de middag hadden we een rondvaart over Lake Powell in Antelope Canyon en langs Glen Canyon Dam. Dit was ook weer geen verkeerde keus, wat is Lake Powell mooi en apart vanaf het water.
Je moet Lake Powell eigenlijk vergelijken met een klein stuk van Grand Canyon, maar dan hebben ze dit vol laten lopen met water. Je vaart dus langs de toppen van de canyon!

Morgen Antelope Canyon maar van binnen (vanaf de droge kant) bekijken.